Bir asırdan daha uzun bir müddet evvel, 1879 yılında, bilim tarihinin en uzun süren deneylerinden biri Michigan, East Lansing’de başladı. Her 20 yılda bir, bilim insanları bu deneyi denetim ediyor. Salgın sebebiyle bir yıl gecikmenin akabinde geçtiğimiz hafta bir defa daha bu deney denetim edildi.
Nisan 1879’da William Beal, her biri kumlu toprak ve bölgeye ilişkin otların 1.000’den fazla tohumunu içeren 20 şişeyi, şu anda Michigan Eyalet Üniversitesi yerleşkesi toprağı içerisinde olan zımnî bir yere gömdü. Beal, bitki ilaçlarının öncesinde tohumların toprakta ne kadar uzun bir mühlet hayatta kalabileceğini öğrenmenin çiftçilere yardımcı olacağını düşünüyordu. Şişeler, tohumların yeşermesini önlemek için açıklıkları aşağı bakacak biçimde gömüldüler lakin Beal, her 5 yılda bir bir şişeyi çıkartarak tohumları verimli toprağa aktarmayı ve nelerin uzun müddetli tehdit oluşturduğunu öğrenmeyi planlıyordu.
Şayet deney Beal’in özgün planıyla devam etseydi, kendisinin vefatından sonra uzun bir mühlet daha devam edecek, lakin geçtiğimiz yüzyılın sonlarında sona erecekti. Fakat 1920’de yalnızca birkaç cinsin varlıklarını muhafazaya devam etmesi ile birlikte 5 yıllık döngünün artık gereksiz olduğuna karar verildi. O vakitten beri kalan şişeler 20 yılda bir çıkartılıyorlar ve geçtiğimiz yıl sondan beşinci şişenin çıkartılması gerekiyordu.
Şişe, salgın sebebiyle ertelenen çıkartma anını 21 Nisan, Çarşamba sabahında yaşadı. Beal’in mirasını üstlenenler, meraklı şahısların yahut ziyan vermek isteyenlerin kalan dört şişeyi bulmasından telaş duydukları için bu bölge sıkı bir biçimde sır olarak saklanıyor ve şişeleri çıkarmak için yapılan hafriyatlar gece vakti, karanlıkta, kürekler ve meşaleler ile yapılıyor. Çıkartılan tohumlar daha sonra bir ekim toprağına yerleştiriliyor ve bulaşma ihtimallerinden korunarak ışık altında tutuluyor.
Beal’in şişelere yerleştirdiği tiplerin büyük bir kısmı deneyin birinci birkaç yılında filizlenmeyi bırakmış olsa da, başkaları çok daha güçlü olduklarını gösteriyor. 2000 yılında Beal Botanik Bahçesi’nin yöneticisi Profesör Frank Telewski, 50 “moth mullein” (bir sığırkuyruğu türü) tohumunun neredeyse yarısını ve tek bir Malva rotundifolia tohumunu çimlendirmeyi başardı.
Derrick L. Turner/Michigan Eyalet Üniversitesi Artık 60’larında olan Telewski, hafriyatta kendine yardımcı olması ve kalan şişelerin gömülme yerlerinin zımnî bilgisini taşımaları için üç genç öğretim üyesini kendi seçti. Lakin bu yerin korunması, yalnızca unutulma riskini barındırmıyor, üniversitenin yanlış bir yerde yapmayı planladığı rastgele bir inşaat yahut hafriyatın, sorunun tam olarak nerede olduğunu belirtmeden farklı bir yere taşınması gerekiyor.
Hatta NPR’ın söylediğine nazaran epey bedelli olarak görülen bir harita ve Telewski’nin hafızasına karşın hakikat noktayı karanlıkta bulmak beklenenden daha güç oldu ve takım, gün doğumuna kadar başaramayacaklarından endişelenmeye başladı.
Deneyin tamamlanması ismine her çeşidin 50 temsilcisinin birden fazla tekrar ekiliyor fakat daha başarısız olan çeşitlerden birkaç örnek, iç hücre yapısının durumunu incelemesi için moleküler biyolog Dr. Margaret Fleming‘e verildi.
Beal deneyi bazen Dünya’nın en uzun bilimsel deneyi olarak tanımlansa da, Guinness Rekorlar Kitabı’na nazaran bu unvan, 1843 yılından beri (yani Beal’in deneyinin başlangıcından 36 yıl önce) gübrelerin kış buğdayı üzerindeki tesirini inceleyen Broadbalk Deneyi‘ne verilmiş durumda.
20 yıllık döngü ile Beal’in şişeleri 2100 yılında, yani deneyin başlamasından 221 yıl sonra sona erecek. Yedi yıl evvel başlatılan ve muhtemelen Beal’in çalışmasından ilham alan bir bakteriyel yaşayabilirlik deneyi ise bu süreyi iki katından fazlasına arttırmayı ve 500 yıl boyunca devam etmeyi hedefliyor.
