1961’de Sovyet kozmonot Yuri Gagarin, Dünya’yı terk edip uzaya giden birinci insan olarak tarihe geçti. Bununla birlikte, 1957’den itibaren Sovyet Uzay programı yayınlarını izlemeye başladıklarını argüman eden iki İtalyan kardeşe nazaran, ondan evvel giden diğerleri da vardı, lakin canlı olarak geri dönemediler ve bu durum halktan saklandı. Bu yüzden, Ay’daki hayatını kaybeden astronotları ve kozmonotları anan plaketin (yukarıdaki resim) çok daha uzun olması gerektiğini söylüyorlar.
ABD uzay programı üzere, Sovyet uzay programı da kendi felaketlerini yaşadı. Şaşırtan olmayan bir halde, Dünya’da saniyeler süren uçuşların ihtilal niteliğinde olduğu düşünülen bir devrin üzerinden bir yüzyıl geçmeden insanları uzaya göndermek inanılmaz derecede zordu ve riskleri de yok değildi. 1960 yılında Sovyetler Birliği’nde bir roket, fırlatma rampasının yakınında yaklaşık 160 kişinin vefatına sebep oldu. 1971’de, arızalı bir valfin ani dekompresyona yol açmasından sonra Soyuz 11’de üç kozmonot hayatını kaybetti. Fakat çok daha fazlası da olabilir…
Sovyetlerin utandırıcı ve gereksiz riskleri içeren olayları örtbas etme yatkınlığına dair ünleri (bu ünün ne kadar hak edildiği tartışılabilir) düşünülürse, Judica-Cordiglia kardeşler Sovyetler Birliği’nin argüman edilen mürettebatlı vazifelerinin kayıtlarını yaptıklarını sav ettiklerinde, insanların bu fikre neden sıcak baktığını görmek güç değil. Kardeşler, Sovyetler’in, Dünya’nın yörüngesinden uzaklaşıyor üzere görünen bir uzay aracından gelen SOS sinyali de dahil olmak üzere, kamuya açık olmayan birçok vazifesi kaydettiklerini argüman ediyor.
Kasım 1963’te kaydedildiği söylenen en ünlü kayıtlarından biri, “kayıp kozmonotlardan” birini atmosfere tekrar girerken yakaladığını ve Dünya’ya dönmeden evvel öldüğünü tez ediyor.
Kardeşler, Rusça bilmediklerini için ve ne kaydettiklerini öğrenmek ismine mütercimler ile mutabakatları gerektiğini söylüyor. Kardeşler, kayıtların gerçek olduğunu savlarından vazgeçmiş değil.
Kayıp Kozmonotlar tezi gerçek olabilir mi?
Lakin, “kayıp kozmonotlar” teorisi yalnızca bir komplo teorisi de olabilir. Sovyetler Birliği’nin çöküşünden bu yana, kozmonot Valentin Bondarenko‘nun eğitim sırasında mevti ve akabinde ortaya çıkan örtbaslar üzere uzay programının felaketleri gün ışığına çıktı. Yeniden de, kaybolan bu kozmonotlar hakkında rastgele bir ayrıntı yahut bu kayıtları ya da öbür kıssaları doğrulayacak hiçbir şey bulunamadı.
Kimileri Judica-Cordiglia kardeşlerin kayıtları büsbütün uydurduğuna inanıyor. Uzay gazetecisi ve tarihçi James Oberg, bu tezleri doğrulayan hiçbir ispat bulunmadığına dikkat çekiyor ve kardeşlerin argümanlarıyla ilgili, gerçekliği konusunda kuşku uyandırabilecek birkaç öteki sorunu listeliyor. Bunlar ortasında kardeşlerin Mercury 6 uzay aracını dinleyebildiğine dair savlar da bulunuyor.
Oberg, “bilhassa uzay aracının yörüngesi her vakit İtalya’nın menzilinin çok dışında olduğu için, Şubat 1962’de Mercury-6 (John Glenn) uzay aracından direkt sinyallerin kardeşler tarafından alındığına dair doğrulanabilir hiçbir ispat bulunmuyor” diye yazdı ve ekledi: “Bir antenin fotoğrafından bilinmeyen radyo frekansını belirledikleri tezi inandırıcı değil, zira atıfta bulundukları anten bir iniş sonrası kurtarma feneri ve hatta kapsül suya girene kadar açılmadı yahut etkinleştirilmedi.“
Kardeşlerin Yuri Gagarin’in uzay aracından sinyaller duyduklarına dair tezleri da Oberg tarafından kuşkuyla karşılanıyor: “Bilhassa uzay aracının yörüngesi her vakit İtalya’nın menzili dışında olduğundan ve en yakın yaklaşma dakikaları sırasında, Dünya’ya geri dönerken, uzay aracı yavaşlama ve radyonun plazma blokajına maruz kalıyordu.“
Oberg, “kayıp kozmonot” teorisini çürüten uzun bir yazısında, “Bu erken uzay misyonlarında kelamda kozmonot vefatlarına dair hiçbir ispat, bugün önemli bir incelemeye karşı dayanamaz” diye yazdı ve devam etti: “Bu öykülerin 1960’ların başında yayılıp gelişmesinin sebebi olarak büsbütün Sovyet haber yöneticileri gösterilebilir. Kaçınma, övünme, çarpıtma ve düpedüz palavralardan oluşan tanıtım siyasetleri, içinden her türlü sansasyonel ve berbat öykünün doğduğu bir gizem ve zımnilik atmosferi yarattı.“