Uzun bir mühlet boyunca, birçok yerde 37 numaralı TV kanalı yoktu. ABD, Kanada, Meksika yahut Avrupa yahut Asya’nın çeşitli yerlerinde kanallar ortasında geziniyor olsaydınız, 36 ile 38 ortasında büsbütün statik ile dolu bir boşlukla karşılaşırdınız.
ABD Federal Bağlantı Komitesi 1952’de televizyon istasyonları tarafından kullanılmak üzere ultra yüksek frekanslı sinyalleri açtığında, elbette birçok şirket kendi bant genişliklerini duyurmak için çabalıyordu. ABD genelinde 1.274 kentte 2.002 yeni kanal oluşturuldu, lakin 37 numaralı kanal dokunulmadan kaldı.
Bu, şanssızlık endişesiyle 13 numaralı odaya sahip olmayı reddeden otel odalarının kıssasına misal bir öykü değil. Uzay bilimcilerin dayanağı ve biraz da uzaylı söylentileri ile gökbilimcilerin gökyüzünü incelemelerine yardımcı olmak için bu kanal açık tutuldu.
1931’de, radyo mühendisi çalışanı Karl Jansky, transatlantik telefon transferlerini engelleyen statik kaynakları keşfetmekle görevlendirildi. Bu misyon için kendi geliştirdiği etkileyici ekipmanı kullanarak, üç cins parazit oluşturan statik belirleyebildi: Lokal gök gürültülü fırtınalar, uzaktaki gök gürültülü fırtınalar ve temkinli bir biçimde “kaynağı şimdi bilinmeyen çok sabit bir statikten oluşan üçüncü bir kaynak” olarak isimlendirdiği üçüncü bir kaynak.
Yanlışsız bir formda, sinyalin Dünya’dan değil, galaksimizin merkezinden geldiğinden şüpheleniyordu. Dünya dışı kökenli bir sinyalin birinci tespitini yapmıştı. Radyo astronominin bu noktadan sonra hakikaten başlaması için on yıllar geçmesi gerekti ve Ernie Smith, Tedium’da Kanal 37 konusunda birinci sefer yazdı. Savaştan sonra, Illinois, Danville’de 121 metre genişliğinde bir radyo teleskopunun kurulmasıyla, bu alan sahiden heyecan verici bir hale geldi. Teleskop, 608-614 megahertz aralığını kullanabilmeye dayanıyordu.
İngiliz matematikçi ve kozmolog George C. McVittie, American Institute of Physics ile yaptığı röportajda, “Mühendislik nedenlerinden ötürü, lakin 600 megahertz civarında bir frekansa sahip olsaydık sahiden büyük bir tane inşa edebilirdik. Aksi takdirde, reflektörün harikalığı, şayet daha kısa bir dalga uzunluğuna gidersek, o devirde yapabileceğiniz bir şey değildi, en azından 1950 sonlarında değildi. Ve biz de müşahede frekansı olarak bu 610 megahertz bandını seçtik” diyor.
Bir aralık bulunuyordu, fakat insan müdahalesinden uzak tutulabileceğinden emin olmaları gerekiyordu. Yalnızca bir dizinin tekrarlarını alabilecek bu devasa radyo teleskopunu kurmanın hiçbir manası olmazdı. Sorun şuydu, bu aralık tam olarak Kanal 37’nin bulunacağı yerdeydi ve televizyon istasyonları bu kanalı çok istiyordu.
McVittie’nin anlattığına nazaran “Doğal olarak Federal Bağlantı Komitesi, ‘Hayır, hayır, bin sefer hayır, bu saçma bir fikir. Siz radyo gökbilimciler uğruna televizyon hizmetinden bir televizyon kanalını çıkaramayız. Uzaklaşın’ demeye devam etti. Fakat biz vazgeçmedik.“
Ansızın, bir gün, FCC kanalı 37’yi sıfır açıklama ile bilimsel araştırma için ayrılmış sessiz bir bölge haline getirene kadar kararlılıklarını korudular. Bununla birlikte, McVittie’nin devam eden bir teorisi var; radyo teleskopinin tam olarak anlaşılmaması, radyo teleskopiyi kurtarmış olabilir.
McVittie “O yaz yahut ilkbaharda söylentiler çıktı: Bunun bir biçimde Mars’taki küçük yeşil adamları dinlemenin yeni yolu olduğu konuşulmaya başlandı” diyor ve ekliyor: “Radyo astronomisi sıradan halka işte bu türlü gözüküyordu. Ve FCC, bunun Amerika Birleşik Devletleri’nde geliştirilmesini engelliyordu. FCC’yi teslim olmanın daha uygun olacağı konusunda ikna ettik ve 37. kanal yıllar boyunca araştırma için ayrılmış olarak kaldı.“